Het is alweer een hele poos geleden dat je gezamenlijk met collega’s samen hebt geluncht. Tussen de werkzaamheden door wordt er een broodje uit de trommel gehaald en naar binnen gewerkt. Er is totaal geen oog voor jou en niemand toont enige interesse. Je moet er niet aan denken om hier nog jaren te werken. Je houdt van een gezellige en goede werksfeer, maar dat is nu ver te zoeken.

Je werkt hard, verzet veel werk maar je hoort nooit of je het goed doet of wat ze van je werkresultaat vinden. Je mist structuur en je voelt je stuurloos door het gebrek aan bedrijfsvisie en dat maakt je steeds onzekerder.

Je bent blij als het 17.00 uur is en je werkdag erop zit. Eenmaal thuis merk je hoe moe je bent en besef je hoeveel energie het werken je kost. Je hebt met je vriendin afgesproken om te gaan sporten maar je zegt af, omdat je er geen energie meer voor hebt. Je kruipt voor tienen in bed en kunt de slaap maar niet vatten, er maalt van alles door je hoofd en je baalt enorm dat je weer de afspraak hebt afgezegd. Als om zeven uur de wekker gaat, sta je met tegenzin op pfff …… nog vier dagen te gaan voordat het weekend is.

Je beseft je dat switchen van baan straks niet meer zo makkelijk gaat als er eenmaal kinderen zijn. Je hebt al jaren geen opleiding of training meer gevolgd en je wilt jezelf graag ontplooien, een functie uitoefenen die je ambieert en waarin je nog jaren kan doorgroeien.

Je weet dat je moet doorpakken maar daar is weer die vervelende onzekerheid die steeds zorgt voor de nodige twijfels en de belemmerende gedachten. Je weet dat het tijd wordt, het ontneemt je je zelfvertrouwen, het werken kost je zoveel energie dat je bovendien ook bijna je vrienden niet meer ziet.